ورزش بانوان ایران تا پیش از بازی های آسیایی بوسان ۲۰۰۲ در عرصه قهرمانی فروغ چندانی نداشت. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تا مدت ها به دلیل شرایط اجتماعی موجود، زنان فقط در دو رشته شطرنج و تیراندازی اجازه شرکت در رقابت های جهانی و آسیایی را داشتند و سایر رشته ها مهجور مانده بود تا این که در مسابقه های آسیایی ۲۰۰۲ بوسان پروانه محمدتقی پور تهرانی در رشته تکواندو خوش درخشید و مدال برنز را برای ورزش بانوان به ارمغان آورد تا به این ترتیب مسئولان را نسبت به اهمیت مدال های بانوان در رشته های مختلف ورزشی هوشیار و زنان ورزشکار را امیدوار کند.
این اتفاق آغاز یک راه پرفراز و نشیب در عرصه ورزش قهرمانی بانوان کشورمان بود، دورانی که ورزشکاران قهرمان ایران در رشته های مختلف از سد محدودیت ها و کمبود امکانات گذشتند، پیله ای که دورشان تنیده شده بود را شکافتند و بر سکوی افتخار ایستادند تا امروز حتی بتوانند به موفقیت در المپیک فکر کنند و در آینده چیزی را دور از دسترس ندانند. خالی از لطف نیست که با هم نگاهی به ورزش بانوان در رشته های مختلف، از آغاز تاکنون داشته باشیم.

ورزش های رزمی

ورزش های رزمی به دلیل نوع لباس و امکان استفاده از پوشش اسلامی از اقبال بیشتری برای حضور در میادین بین المللی برخوردار بود، در حقیقت با شروع بحث اعزام دختران ورزشکار به رقابت های برون مرزی، رشته های رزمی مورد توجه قرار گرفتند.
در رشته تکواندو، مسئولان این فدراسیون از همان ابتدا توانستند موافقت مراجع آسیایی و جهانی را برای حضور تکواندوکاران زن کشورمان با پوشش اسلامی جلب کنند.
کاراته کاران از نظر اعزام به رقابت های بین المللی به دلیل مقنعه ای که به عنوان حجاب به لباس فرم کاراته اضافه می کردند، مشکلی نداشتند و از این نظر حتی بین رشته های رزمی رکورددار بودند، اما در مقطعی از زمان این نوع پوشش مورد تایید فدراسیون بین المللی کاراته و کنفدراسیون آسیایی قرار نگرفت و بعد با اجباری شدن استفاده از کلاه برای کاراته کاران، مشکل لباس کاراته برای بانوان هم حل شد.
در ووشو اما رایزنی های مختلفی برای حضور بانوان ووشوکار ایران در رقابت های بین المللی صورت گرفت اما حضور آنها در رقابت های مختلف ازجمله مسابقه های جهانی چین با کسب مدال های رنگارنگی همراه شد، اوج افتخارات این رشته مربوط به بازی های آسیایی گوانگجو بود، جایی که خدیجه آزادپور بر سکوی نخست ایستاد و مدال خوش رنگ طلا را بر گردن آویخت تا خودباوری را به ورزشکاران ایرانی هدیه کند.
جودوکاران تا سال ۲۰۰۶ به دلیل مشکل پوشش و لباس جز در مسابقات داخلی نمی توانستند در عرصه های بین المللی به رقابت بپردازند، بعد از آن در آستانه بازی های آسیایی دوحه گفته شد که فدراسیون جهانی لباس دختران جودوکار کشورمان را تایید کرده است، اما در جودو همچنان مشکلاتی هست و حتی بعد از بازی های آسیایی گوانگجو اردوی تیم ملی جودو بانوان عملا فعالیت چندانی نداشته است.
در رشته کیک بوکسینگ بانوان کشورمان سال گذشته در مسابقه های بین المللی گرجستان که البته رسمی نبود قهرمان شدند، اما بعد از آن این رشته و موی تاک به دلایلی از فهرست ورزش بانوان حذف شد.

ورزش های تیمی

رشته های تیمی بانوان در طول این سال ها به دلیل وجود مشکلات مختلف پیشرفت چندانی نداشته است.
فوتبال و فوتسال به دلیل طرفداران بیشتری که بین رشته های توپی دارد، اولین تجربه حضور ورزش های تیمی بانوان در مسابقه های برون مرزی است. سال ۸۴ بود که این دو تیم در مسابقه های غرب آسیا در اردن حاضر شدند که البته در یک سکوت خبری و رسانه ای در هر دو رشته توانستند مقام دوم را کسب کنند. حرکت آهسته فوتبال و فوتسال و حضور در میادین مختلف آسیایی ادامه داشت تا این که تیم ملی فوتبال در راه مسابقات مقدماتی المپیک لندن قرار بود با اردن بازی کند اما در عین ناباوری مسئولان مسابقه با ایراد گرفتن از لباس ملی پوشان از حضور آنها در میدان جلوگیری کردند تا بحث نوع پوشش برای مدتی دوباره دغدغه اصلی فوتبالی ها شود، چیزی که مانع ادامه تلاش ملی پوشان برای رسیدن به المپیک لندن شد.
در والیبال و هندبال طراحی لباس ها مورد تایید بود و مشکلی از این بابت وجود نداشت، اما مثلا در هندبال مشکل دیگری بود که هنوز هم هست و آن کم تجربه بودن بانوان ما در این رشته است، به همین علت بود که تیم ملی هندبال بانوان به بازی های آسیایی گوانگجو اعزام نشد، البته این در حالی بود که مسئولان بعدها اعلام کردند اگر بانوان هندبالیست به این بازی ها اعزام می شدند حداقل مقام چهارم را به دست می آوردند.
والیبال سابقه طولانی تری دارد. بانوان والیبالیست کشورمان در رقابت های سال ۱۹۶۶ بانکوک سوم شدند و بعد از ۳۲ سال در شهریور ۸۶ توانستند دوباره در آسیا خود را مطرح کنند. حضور تیم ملی والیبال بانوان در جام ملت های آسیا و جام باشگاه ها تا امروز ادامه داشته اما والیبالی ها در رتبه هشتم آسیا ماندند و جلوتر نیامدند.
در بسکتبال به دلیل تاییدنشدن لباس موردنظر فدراسیون کشورمان، بانوان این رشته پیشرفت برون مرزی نداشتند، البته با هماهنگی های انجام شده قرار بود تیم ملی بسکتبال بانوان ایران سال گذشته با ایتالیا روبه رو شود که این بازی هم لغو شد.
در رشته های واترپلو، راگبی، هاکی، بیسبال، کریکت و سافت بال هم بانوان فعالیت جدی ندارند و بیشتر از مساله پوشش و کسب موافقت مسئولان داخلی و خارجی از غیرحرفه ای بودن، کمبود امکانات و تازه کاری رنج می برند.

ورزش های پایه

حضور ورزشکاران ژیمناستیک کشورمان در عرصه بین المللی به رقابت با حریفان در بازی های کشورهای اسلامی خلاصه شده که هر چهار سال یکبار برگزار می شود اما در دوومیدانی وضع فرق می کند. از اولین باری که یک ملی پوش ایرانی در رشته پرتاب وزنه در بازی های آسیایی شرکت کرده حدود ده سال می گذرد، بازی های آسیایی ۲۰۰۲ بوسان در کره جنوبی بود که پریسا بهزادی با لباسی متشکل از شلوار، کاور بلند و مقنعه در کنار حریفانش به مبارزه پرداخت و هر چند مقامی برای کشورمان نیاورد، اما مانع حضور دختران دوومیدانی کار در مسابقه های بین المللی را از پیش رو برداشت. لباس او مسئولان را راضی کرد و در مواد دیگر دوومیدانی نیز با طراحی لباس هایی مناسب، ورزشکاران ما اجازه حضور در مسابقات برون مرزی را پیدا کردند. در بازی های آسیایی ۲۰۰۶ دوحه حتی ایران سه دونده برای تیم بانوان داشت، این مراحل پیشرفت تا کسب سهمیه المپیک لندن برای دوومیدانی پیش رفت و لیلا رجبی در پرتاب وزنه توانست به المپیک راه پیدا کند تا حداقل در یکی از رشته های مادر بتوانیم به آینده امیدوار باشیم.

ورزش های توپی ـ راکتی

شاید روزی که تنیس روی میز بانوان برای اولین بار سال ۸۱ به مسابقات برون مرزی اعزام شد کسی فکرش را نمی کرد که تقریبا یک دهه بعد ورزشکاری بتواند همچنان با کمبود امکانات سهمیه المپیک بگیرد، اما ندا شهسواری حالا مسافر لندن است تا در المپیک تجربه ای کسب کند که بعدها برای پیشرفت این رشته به درد می خورد.
در سایر رشته های توپی ـ راکتی در بدمینتون هم اعزام بین المللی داشتیم. بانوان بدمینتون باز ایران اولین بار سال ۸۴ در مسابقات ست لایت هند شرکت کردند و البته این شانس را هم داشتند که در بازی های آسیایی دوحه حضور یابند که البته عنوانی را کسب نکردند.
در اسکواش و تنیس حضور بانوان ملی پوش در میدان های برون مرزی همچنان به شرکت در مسابقه های کشورهای اسلامی محدود شده است.

وزرش های آبی

از بین شنا، شیرجه، نجات غریق، واترپلو و قایقرانی می توان قایقرانی را برای بانوان کشورمان استثنا دانست. دختران قایقران کشورمان با پوشش ویژه نخستین بار سال ۸۴ در مسابقات قهرمانی آسیا در چین شرکت کردند و بعد از آن در رقابت های آسیایی و جهانی مختلفی حضور یافتند تا این که آرزو معتمدی و سولماز عباسی در قایقرانی توانستند برای اولین بار در تاریخ این رشته سهمیه المپیک بگیرند که البته در مسابقه های انتخابی آرزو معتمدی برای اعزام به لندن جای خود را به آرزو حکیمی داد.
منبع:http://www.aftabir.com

/ج